خودکارآمدی چیست و چرا باید خودمان را باور داشته باشیم؟

آیا وقتی با یک چالش روبرو می شوید ، احساس می کنید می توانید بایستید و تمام تلاش خود را برای رسیدن به هدف انجام دهید یا تسلیم شکست می شوید؟ آیا شما جمله معروف “خواستن قدرت است” را می سازید ، یا آیا به توانایی خود در ایستادن و غلبه بر مشکلاتی که زندگی سر راه شما قرار دارد شک دارید؟ خودکارآمدی یا اعتقاد شما به توانایی خود برای کنار آمدن با مشکلات ، نه تنها می تواند بر احساس شما در مورد خود تأثیر بگذارد ، بلکه نقش مهمی در موفقیت شما در رسیدن به اهداف شما دارد. حال ، تعریف دقیق این مفهوم چیست؟

مفهوم خودکارآمدی حول نظریه شناختی اجتماعی روانشناسی به نام آلبرت بندورا است که بر نقش یادگیری دیداری ، تجربه اجتماعی و جبرگرایی متقابل در رشد شخصیت تأکید دارد.

طبق نظریه بندورا ، نگرش و نگرش ، توانایی ها و توانایی های شناختی فرد بخشی از سیستمی به نام خود سیستم است. این سیستم نقش مهمی در نحوه درک و تعامل ما در موقعیت های مختلف دارد. خودکارآمدی یکی از اجزای اساسی و حیاتی خود سیستم است.

تعریف خودکارآمدی

از دید باندورا ، خودکارآمدی اعتقادی است به اینکه فرد توانایی سازماندهی و اجرای اقدامات لازم را در موقعیت های پیش رو دارد. به عبارت دیگر ، خودکارآمدی عبارت است از اعتقاد فرد به توانایی خود برای موفقیت در یک شرایط خاص. بندورا معتقد است که ایمان عامل تعیین کننده ای در نحوه تفکر ، رفتار و احساس مردم است.

این موضوع از زمانی که بندورا مقاله خود را با عنوان “خودکارآمدی: به سوی نظریه یکپارچه سازی رفتاری” در سال 1997 منتشر کرد ، به یکی از محبوب ترین مباحث روانشناسی تبدیل شده و مورد تحقیقات بسیاری قرار گرفته است. اما چرا خودکارآمدی در بین روانشناسان و مربیان بسیار مهم است؟ زیرا همانطور که بندورا و سایر محققان نشان داده اند ، خودکارآمدی از حالات روانشناختی گرفته تا رفتارهایی که منجر به ایجاد انگیزه و تحرک می شوند ، تأثیر می گذارد.

نقش خودکارآمدی

تقریباً همه می توانند به اهدافی که می خواهند ، چیزهایی که می خواهند تغییر دهند ، چیزهایی که می خواهند تغییر دهند و چیزهایی که می خواهند برسند برسند. با این حال ، اکثر مردم نیز می دانند که اجرای این برنامه ها و برنامه ها آسان نیست. بندورا و دیگران دریافتند که خودکارآمدی می تواند نقش مهمی در نحوه برخورد فرد با اهداف ، چالش ها و وظایف خود داشته باشد.

افرادی که دارای خودکارآمدی بالا هستند:

آنها مسائل و مشکلات چالش برانگیز را به عنوان یک تمرین مهارت آفرینی می دانند.

آنها بیشتر به فعالیتهایی که در آن شرکت می کنند علاقه مند هستند.

آنها نسبت به علایق و فعالیتهای شما احساس تعهد و وظیفه شناسی می کنند.

موانع و شکست ها آنها را دلسرد نمی کند و خیلی سریع بر آنها غلبه می کنند.

افراد دارای خودکارآمدی پایین:

آنها از انجام چالش برانگیز اجتناب می کنند.

آنها معتقدند وظایف و شرایط دشوار فراتر از توانایی آنها است.بر روی شکست ها و نتایج منفی تمرکز کنید.

آنها به سرعت اعتماد به توانایی ها و توانایی های خود را از دست می دهند.

منشاء خودکارآمدی

شاید از خود بپرسید که چگونه خودکارآمدی بوجود می آید. در واقع ، این باورها از اوایل کودکی و هنگامی که کودک با مجموعه ای از تجربیات ، وظایف و موقعیت های مختلف دست و پنجه نرم می کند ، شکل می گیرد. با این حال ، رشد خودکارآمدی در جوانی متوقف نمی شود ، بلکه در طول زندگی و با کسب مهارت ها ، تجربیات و بینش های جدید ادامه می یابد.

طبق نظریه بندورا ، خودکارآمدی از چهار منبع اصلی حاصل می شود:

۱. تجربه‌های موفقیت‌آمیز

بندورا می گوید: “م effectiveثرترین راه برای ایجاد احساس قوی در موفقیت ، تجربه های موفق است.” اینکه بتوانیم کاری را با موفقیت انجام دهیم ، احساس خودکارآمدی ما را تقویت می کند. البته عدم انجام یک کار یا چالش همچنین می تواند حس خودکارآمدی ما را کاهش و ضعیف کند.

۲. الگوبرداری اجتماعی

منبع مهم دیگر خودکارآمدی هنگامی است که موفقیت دیگران را در انجام یک کار مشاهده می کنیم. بندورا می گوید: “وقتی افراد افرادی مانند آنها را می بینند که با تلاش خستگی ناپذیر موفق می شوند ، باور می کنند که خودشان توانایی موفقیت در تلاشهای مشابه را دارند.”

۳. ترغیب اجتماعی

بندورا همچنین ادعا می کند که مردم می توانند متقاعد شوند که مهارت و توانایی موفقیت را دارند. شرایطی را بخاطر بسپارید که شخصی حرف مثبت و دلگرم کننده ای به شما گفته و این کلمه به شما در رسیدن به هدف کمک می کند. گوش دادن به تشویق دیگران به شما کمک می کند شک و تردید خود را در مورد خود کنار بگذارید و در عوض تمام تلاش خود را معطوف به وظیفه پیش رو کنید.

4. واکنش­های روان­شناختی

پاسخ های عاطفی ما به موقعیت های مختلف نیز نقش مهمی در خودکارآمدی دارند. خلق و خوی ، حالت عاطفی ، واکنش های بدنی و میزان استرس می تواند بر احساس فرد در مورد توانایی های خود در یک موقعیت خاص تأثیر بگذارد. به عنوان مثال ، استرس و اضطراب شدید قبل از صحبت در جمع می تواند منجر به کاهش خودکارآمدی در شرایط مشابه شود.

البته بندورا همچنین اظهار داشت که “فقط شدت واکنشهای عاطفی و جسمی مهم نیست ، بلکه چگونگی درک و تفسیر دیگران از این واکنشهاست.” وی افزود: “یادگیری روش هایی برای به حداقل رساندن اضطراب و تقویت روحیه در صورت مواجه شدن با مشکل می تواند به افراد در افزایش سطح خودکارآمدی کمک کند.”